10 Juli 2021 hebben we een positieve zwangerschapstest in handen, wát een geluk! Helaas krijg ik zo nu en dan wat bloedverlies wat het heel spannend maakt en mocht ik gelukkig al vroeg bij de gynaecoloog komen. Het kan er allemaal bij horen, moest mij niet te druk maken en wachten tot de volgende echo. Op 22 juli doe ik nogmaals een digitale test en de strepen zijn echt heel duidelijk, dat gaf ons een fijn gevoel en dachten yes, dit is goed. Het is ook nog corona tijd, de zomer is shit in Nederland dus Nick zei, boek nog lekker een weekje naar Malgrat met Chloé en mijn moeder, dan ben je even weg. Dat leek mij een goed idee en dat was ook een heerlijke week van samen genieten, totdat…
Het is zaterdag 14 augustus, ’s avonds in bed heb ik wat kramp en mijn buik is ontzettend hard. Gelijk slaat de angst en paniek weer toe…Ik ga naar het toilet en veeg wat bruine afscheiding af. Ik blijf nog hoopvol, ‘s middags had ik erg last van mijn darmen, misschien komt het daarvan.
Ik ga slapen maar blijf de hele nacht onrustig. Ik lig met mijn handen op mijn buik, om het voor mijn gevoel rustig te houden, alsof ik het dan kan binnen houden. Telkens dommel ik weg maar schiet elke keer weer wakker. Heb ik kramp? Doet het pijn? Is het rustig? De momenten dat ik niks voel ben ik blij, maar toch voel ik; dit gaat fout. ‘s Ochtends word ik moe wakker en ben ik opgelucht als ik tijdens het afvegen op de wc niks verlies. Daar is dan toch weer de hoop.
Zondag 15 augustus gaan we lekker naar het strand en ‘s middags wandelen we rond 13.00 Chloé in slaap. Ik voel dat ik nodig moet plassen en ga naar het toilet bij de strandtent welke even verderop van onze bedjes staat. Ik kijk in de wc en verlies 1 klein bloedstolseltje. Nu weet ik het zeker; dit is het begin van het einde, ik krijg met 9 weken een miskraam. Alle hoop spatte uiteen en ik barst in tranen uit. Vervolgens zet ik mijn grote zonnebril weer op en loop richting mijn schoonmoeder op het strand, die staat te wachten met een slapende Chloé in de buggy. Ik zeg dat ik wat bloed verloren heb en het misgaat. Ik breek midden op het strand en sta te huilen met mijn handen op mijn knieën. Ongelooflijk, moest dit nou mij gebeuren? Hier op het strand in Malgrat. We lopen naar de strandbedjes en ben blij dat Chloé slaapt, ik ga liggen op het bedje en snik nog even verder.
Rond 15.00 begin ik te draaien, ik zit of lig niet meer op mijn gemak, begin de spulletjes bij elkaar te pakken en hoop dat Chloé snel wakker wordt. En dat gebeurt gelukkig, we pakken de spullen bij elkaar en ik sta weer op. O god, denk ik. Ik voel het lopen, o nee, niet nu. Ik wikkel het strandlaken om mij heen en loop zo snel mogelijk naar het openbare toilet, die is het snelst binnen handbereik. Ik ga het toilet op en voor ik het weet vliegt het eruit. Ik schrok me dood en barst weer in tranen uit. Een groot stuk weefsel, ik wist niet wat me gebeurde. Dit was vast het vruchtje dacht ik. Little did I know.
Ik kom weer huilend het toilet uit, nu ook mijn schoonmoeder huilend. Het is definitief, de zwangerschap gaat mis. Snel verman ik mezelf weer voor Chloé en we lopen naar het hotel. Eenmaal daar op de wc vliegen de stukken weefsel eruit en heb ik kramp. Ik weet niet wat me gebeurt. M’n schoonmoeder neemt Chloé mee naar de boulevard om een pop te kopen zodat ik even rustig op het toilet kan zitten. Ik loop letterlijk leeg.
Om 20.30 begint de Disney show beneden in het hotel, daar wilde ik graag heen samen met Chloé. Rond 20.10 app ik mijn schoonmoeder dat ik er zo aan kom en bij hun kom zitten. Ik dacht dat ik het meeste had gehad maar voor ik het wist vloog er nog een groot stuk uit. Ik keek en ik zag het; dit was de vruchtzak met het vruchtje erin. En ik maar denken dat het ergens in die bloederige stolsels verstopt zat. Ongeloof, verdriet, maar ook opluchting voelde ik. Wat vanaf het begin al niet goed voelde was nu mijn lichaam uit. Ik schepte het uit de wc met een leeg wc rolletje en keek er even naar. Op de een of andere manier voelde het niet goed om door de wc te trekken, alsof je een goudvis wegspoelt. Ik wikkelde het in wc-papier en legde het in het prullenbakje van het hotel. Eventjes later loop ik met natte ogen naar beneden en mijn mondkap zo ver mogelijk over mijn gezicht, voor nu was dat stomme ding heel even fijn. Ik heb een grote maandverband in maar zodra ik ‘het’ voel lopen vlieg ik naar de wc tegenover het restaurant van het hotel. Dit kan een maandverband niet opvangen, hoe dik en hoe groot ook. Ik verlies nog steeds grote stolsels, stukken weefsel, hoe je het ook wilt noemen. En zo gaat het de hele avond. Mickey mouse, de lion king en tinkerbell komen voorbij, ik geniet van chloé en ondertussen wiebel ik op mijn stoel. Telkens vlieg ik weer met geknepen benen naar de wc, loop ik even leeg en kom ik weer terug.
Eenmaal ‘s avonds in bed ben ik uitgeput. Doodmoe val ik in diepe slaap en heb gelukkig geen last meer gehad van erge stolsels die nacht. ‘S ochtends ben ik blij dat ik niet meer heel veel bloedverlies heb. We gaan naar het ontbijt en ik loop erna weer even naar de kamer om te plassen en te ‘legen’. Op de gang zie ik het kamermeisje onze kamer uitkomen met het prullenbakje. Ik slik even en voel een steek in mijn hart. De beste vrouw heeft geen idee wat ze van mij weg gooit. In dat prullenbakje zit mijn vruchtje, mijn DNA, iets van mij en mijn man samen. Iets wat had uit moeten groeien tot een mooie baby. En nu eindigt het in een vuilniszak, god weet waar.
De dagen worden gevuld met een aquapark, het strand en zwembad. Ik kom de dag door met een lach en een traan. Ik voel intense dankbaarheid voor Chloé en ben tegelijkertijd ontzettend verdrietig om iets wat ik haar graag had willen geven. De rol van grote zus zal ze helaas nog niet krijgen.
Dinsdag avond 17 augustus land ik op Rotterdam airport en Nick staat ons op te wachten. Ik vlieg hem huilend om zijn nek en ben nog nooit zo blij geweest om hem weer te zien, het team is weer compleet. Woensdag mogen we naar de gynaecoloog en vertel dat er helaas een miskraam is geweest. Op de echo blijkt dat mijn baarmoeder nog niet leeg is. Dat voelt als een teleurstelling. Ik ben onwijs leeg gelopen en toch ben ik niet ‘schoon’. Wat een domper. Ik besluit om medicatie te nemen om het laatste restje eruit te krijgen.
‘Gelukkig was het nog vroeg’ zijn denk ik de meest vreselijke woorden die ik kon horen toen. Het was helemaal niet vroeg. Het was een hele lange reis van wensen, worden en zijn tot ineens niet meer zijn. Iets wat je vurig in je hart wilt en weer moet loslaten. Ik gunde het mijzelf om verdrietig te zijn en te huilen. Ik gaf mijzelf de ruimte om gemis te voelen van iets wat er nooit was en toch zo dichtbij mijn hart zat.
3 maanden na de miskraam werd ik zwanger van James, het allergrootste geluk wat we voor de feestdagen konden krijgen. Maar de miskraam liet nog steeds zijn sporen na in angst, wat ik zeker tot 12/13 weken gevoeld heb.
Lange tijd erna kon ik nog steeds heel emotioneel worden als het ter sprake kwam en denk ik toch dat ik het een beetje ‘gebagatelliseerd’ heb, want ja het was maar beter zo. Vorig jaar op Ibiza, in de zomer van 2023 voelde ik heel erg dat ik naar een vrouw moest die ik tegen kwam op Instagram. Ik deed een familieopstelling bij haar en Sky kwam ter sprake, zo noemde ik hem. En ja, hem. Ik voelde altijd dat het een jongetje was, waar ik later ook achter kwam in een NEI sessie. En het verdriet wat daar toen uit kwam voelde bijna onmenselijk. Ik heb zó hard gehuild op een manier zoals ik nog nooit gedaan had. En toen was er opluchting en vrede.
Sky wilde hier niet op aarde zijn, maar is mijn wild spirit die altijd bij mij is. Alles is goed zoals het is. En zonder Sky was ons cadeautje James er niet. En weet je, zijn eerste uitgerekende datum was 15 augustus, een cadeautje van boven dacht ik gelijk. Vervolgens kwam hij plotseling 3 weken eerder op 22 juli, de dag dat we heel blij waren met de positieve test van de vorige zwangerschap. Noem mij raar, maar ik geloof echt dat het allemaal is zoals het moet.
Maak je hetzelfde door, heb je het ooit gehad of overkomt het je ooit in de toekomst dan hoop ik dat je kracht haalt uit mijn verhaal en wens ik je acceptatie. Zonder donker geen licht, alles gaat zoals het moet zijn.
© 2024 Studio Vieré | Algemene voorwaarden
